Lubisz moją stronę?
Wyraź to !

Samodzielne zrób "przepis"

strona 5 z 7

strona 1: zdejmowanie miary   •   rysowanie formy   •   obliczanie oczek i rzędów roboty
strona 2: rozpoczynanie roboty   •   formowanie brzegów dzianiny
strona 3: wyrabianie pachy   •   wyrabianie ramienia   •   wyrabianie dekoltu
strona 4: wyrabianie główki rękawa   •   rękaw wszywany   •   rękaw raglanowy   •   rękaw kimonowy.
strona 5: dekolty   •   kołnierze   •   zapięcia.
strona 6: kieszenie   •   zaszewki   •   zszywanie
strona 7: Przeliczanie opisu do własnej próbki

Dekolty

Rodzaje kształtów dekoltu:
okrągłe, łódkowe, w szpic lub kwadratowe.

czytaj więcej o robieniu dekoltu

Podkrój przeliczamy wg uniwersalnej zasady.

Dekolt okrągły

Schemat małego dekoltu okrągłego:

Schemat większego dekoltu okrągłego:

(jedna kratka na rysunku równa się 2 cm).

Wykończenie ściągaczem okrągłego wykroju dekoltu.

Po zszyciu jednego ramienia i boku dzianiny należy nabrać oczka na drut - na całej długości obwodu szyi (przodu i tyłu) - w sposób pokazany na rysunku obok. (sposób nabierania oczek wokół dekoltu opisałam w >> Pytania i odpowiedzi >> pytanie nr 3). Oczka te przerabia się ściegiem elastycznym, tj. 1 o. prawe, 1 o. lewe, aż do osiągnięcia pożądanej wysokości ściągacza. Następnie zakończa się brzeg elastycznie, nie ściągają oczek, aby całość dobrze układała się wokół szyi.

Ściągacz podwójny (podwijany) dekoltu półokrągłego robi się w taki sam sposób, z tą jednak różnicą, że musi być podwójnej wysokości. Wykonany ściągacz zszywa się do połowy wysokości wewnątrz, po lewej stronie; od połowy do górnego brzegu ściągacza - po prawej stronie. Robi się tak, aby po złożeniu ściągacza w pół nie było widać szwu.

Wykończenie dekoltu podwójną plisą dżersejową.

Po nabraniu oczek na całej długości wykroju szyi, po prawej stronie wyrobu, przerabiać plisę do odpowiedniej wysokości (2-4 cm przy małej plisie), a następnie - idąc po prawej stronie roboty - przerobić 1 rząd oczek lewych jako linię załamania, po czym wykonać drugą część plisy (wewnętrzną) na taką samą wysokość. Na koniec zszyć bok plisy (po lewej stronie), złożyć ją na pół na linii załamania i od lewej strony przyszyć wzdłuż linii dekoltu. Żeby plisy dobrze się układały i przy przyszywaniu nie sprawiały trudności, należy ostatni rząd oczek przerabiać bardzo luźno.

Wykroje w kształcie łódki

Wykroje takie wyrabia się na zasadzie dekoltu półokrągłego. Najmniejszą łódkę zachodzącą na szyję, tworzy się przez zamknięcie wszystkich oczek przodu i tyłu na wysokości ramion.

Łódkę z niewielkim podcięciem dekoltu przodów i pleców, zakończoną wysoką linią ramienia.

Łódkę szeroką, w kształcie łagodnego łuku.

Przy tego rodzaju łódce brzegi wycięcia wykończa się przez płytkie złożenie dzianiny do wewnątrz. Tył i przód łączy się na bardzo małej przestrzeni ramiączka, mniej więcej na szerokości 2 cm. Dokładne wymiary wykroju łódek pokazano na rysunkach powyżej.

Łódka na tzw. szerokiej linii

jest wykończona szeroką, ukośną, wywiniętą plisą.

Przy wykonaniu dekoltu w kształcie łódki niezbędny jest wykrój przodów i pleców z dokładnie wyrysowaną linią dekoltu. Zamykając więc oczka na dekolt, trzeba co pewien czas przykładać robotę do arkusza z wykrojem i porównywać, czy linia wykroju na schemacie zgadza się z linią dzianiny.

Wykończenie dekoltu w szpic (w serek)

Dekolt ten tworzy się przez stopniowe zamykanie oczek brzegowych wzdłuż linii idącej od środka dekoltu. Na określonej wysokości przodu (w miejscu, w którym zaczyna się dekolt) należy podzielić robotę na połowę. Jedną połowę zostawia się na drucie, drugą - w oczekiwaniu (na zapasowym drucie).

Aby otrzymać równą linię skosu, należy obliczyć co ile rzędów przerabiać 2 końcowe oczka razem, lub - zaczynając rząd po prawej stronie roboty - przerabiać 2 pierwsze oczka razem.
Jeśli wysokość i szerokość dekoltu ma tą samą liczbę rzędów i oczek (np. 30 oczek i 30 rzędów), wtedy zamykamy 1 o. w co 2 rzędzie.
Jeśli stosunek wysokości i szerokości jest inny, należy rozplanować skos na papierze milimetrowym. Rysujemy prostokąt o szer. i wys. odpowiadającej wymiarom dekoltu (1 mm = 1 rz. i 1 o.). Cieniutkim ołówkiem prowadzimy oba skosy i potem zaznaczamy kropkami miejsca przecięcia się i prawie przecięcia się linii skosu z rogami kratki.
Na szerokość robimy kropki co 1 kratkę, bo zamykać będziemy po 1 oczku, na wysokość wyjdzie nam liczba rzędów, co ile musimy zamykać 1 o.

Obie strony dekoltu w szpic można wyrabiać jednocześnie biorąc 2 kłębki wełny. Sposób ten jest wygodniejszy, gdyż zamykanie oczek brzegowych wykonuje się w tych samych rzędach. Linie ukosu wypadają idealnie równo, nadając dekoltowi kształt litery V.
Rodzaje wykończeń dekoltu w szpic:

1. Wykończenie plisą złożoną z dwóch równych pasów zakończonych z jednej strony ostro.

Po zmierzeniu centymetrem obwodu dekoltu należy nabrać na druty tyle oczek, ile wypada na cały obwód dekoltu (według próbki obliczeniowej). Liczbę przypadających oczek podzielić na połowę i wykonać ściągaczem każdą plisę osobny. Aby wykonać ostre zakończenie, trzeba na początku każdego rzędu (z jednej strony plisy) roboty gubić po 1 o.
Po osiągnięciu dostatecznej wysokości plisy (4-6cm) wszystkie oczka zamknąć. Oba końce plisy złożyć równo brzegami zakończonymi ostro i zszyć po lewej stronie. Środek dekoltu pleców zaznaczyć szpilką i przypiąć końce plisy do oznaczonego miejsca. Przyszywanie ściągacza zaczyna się od szpica dekoltu. Plisę rozmieszcza się równo po obu stronach dekoltu, a proste brzegi plisy zszywa na linii pleców - ściegiem krytym, po lewej stronie.

2. Prosty sposób wykonania plisy.

Wykonać ściągaczem plisę o szerokości kilku centymetrów (3-4) i długości równej obwodowi dekoltu. Następnie gotową plisę złożyć, jak na rysunku obok. Brzegi plisy przyszyć równo do brzegów dekoltu i zszyć po lewej stronie na plecach, ściegiem niewidocznym. Jest to sposób łatwiejszy, dostępny dla mniej wprawnej dziewiarki.

3. Plisa robiona jednocześnie
Na plisę przeznaczamy kilka oczek, skos wyrabiamy przed lub za oczkami plisy.
Zobacz więcej (raglan).

4. Plisa ściągaczowa 1/1 wrabiana.

Dla ułatwienia należy jedno ramię zostawić nie zszyte. Następnie na całym brzegu dekoltu nabrać odpowiednią liczbę oczek, przerabiać ściągaczem 1/1 (1 o. prawe, 1 o. lewe) i zawsze 3 o. środkowe razem w każdym rzędzie roboty.

5. Plisa ściągaczowa 2/2 wrabiana.

Oczka całej długości dekoltu nabrać na druty i przerobić ściągaczem 2/2 (2 o. prawe, 2 o. lewe). W rzędzie pierwszym, w miejscu tworzenia szpica plisy, przerabiać 2 x po 2 o. razem na lewo. Oczka te będą stanowiły środek szpica. Następnie rzędy przerabiać w taki sam sposób, a po uzyskaniu odpowiedniej wysokości zakończyć jednym rzędem oczek.

Dekolt kwadratowy

Spotyka się go często w dzianinie dziecięcej i młodzieżowej. Na wysokości linii dekoltu należy podzielić robotę na 3 części o jednakowej liczbie oczek. W środkowej części roboty oczka pozostawia się na zapasowym drucie. Po obu stronach pozostawionych oczek zostają 2 równe części lewej i prawej strony, przeznaczone do dalszego przerabiania w górę roboty. Na wysokości 16 cm zaczyna się wyrabiać ramię.

Jednocześnie z tworzeniem dekoltu można wykonywać plisę wykończeniową. Oczka pozostawione na środku roboty przerabia się splotem francuskim. Po osiągnięciu odpowiedniej wysokości obrabowania dekoltu zamyka się środkowe oczka plisy, zostawiając 4 lub 6 o. z każdej strony bez zakończenia. Następnie po obu stronach wycięcia dekoltu tworzy się plisę z pozostawionych oczek. Kolejno przerabia się każdą stronę dekoltu, prowadząc robotę w górę do wysokości ramienia, tzn. 16 cm.

Dekolt kwadratowy może być różnej wielkości: większy, który nie wymaga zapięcia, lub mniejszy, zapinany w tyle, z boku lub na ramieniu. Dekolty kwadratowe zakończa się ściegami szydełkowymi lub plisą wykonaną ściągaczem, splotem francuskim czy dżersejem.

Dekolt "woda"

Wyrabianie dekoltu "woda" zaczynamy jednocześnie z podkrojami pach.

Robimy dżersejem prawym, który będzie się nam wywijał na zewnątrz.

Szerokość (wielkość "zwisającego" brzegu) zależy od nas. Należy tę długość zmierzyć w miejscu planowanego brzegu dekoltu, od wewnętrznych krawędzi ramion bluzki.

Najprostszy dekolt

Podkrój pachy z przodu i z tyłu jest taki sam.
W moim sweterku szerokość dekoltu jest dokładanie taka sama jak szerokość przodu sweterka (przed zrobieniem podkrojów pach), czyli 46 cm.
Zatem robiąc podkrój pach: obustronnie w co 2 rzędzie zamykam 1x4, 1x3, 2x2 i 3x1 o. Co w sumie jest 28 zamkniętych oczek. Aby równomiernie dobrać ubywające oczka dodaję jednocześnie w równych odstępach 7x4o. w co 2 rzędzie.
Dalej robię prosto do wysokości ramienia jak w tyle, należy tą wysokość zaznaczyć z obu brzegów i robić dalej prosto.
Minimalna wysokość dekoltu = szerokości ramienia (oba odcinki "a").

Odcinek "a" to ramię przodu, które zszywamy z ramieniem tyłu.

Najprostszy, dłuższy dekolt

Otrzymujemy większą liczbę fal.

Robimy dokładnie jak w powyższej metodzie, ale po zaznaczeniu wysokości ramienia jak wysokość ramienia tyłu, robimy na wysokość dwóch szerokości ramienia tyłu.

Aby przyszyć odcinek "2a", czyli ramię przodu należy go albo zmarszczyć, albo przefastrygować nitkę wzdłuż brzegu i zaciągnąć, uzyskując drobne marszczenia.

Rzędami skróconymi

Aby uzyskać większą liczbę fal, ale bez marszczenia ramienia należy zrobić kilka-kilkanaście rzędów skróconych, bez 5-15 pierwszych i ostatnich oczek rzędu.
Rzędy należy rozplanować od około połowy wysokości pachy do górnego brzegu dekoltu (jak zielona strzałka).

Odcinek "a", czyli ramię przodu przyszywamy do ramienia tyłu.

Tak wygląda ramię zrobione metodą drugą (prostą, dłuższą).

Kołnierze

Stójka
Kołnierz w kształcie tzw. stójki jest efektywny i łatwy do wykonania. Do wyrobów o charakterze sportowym stosuje się stójki pojedyncze, podwójne, robione splotami: francuskim, dżersejem, patentowym, a nawet tym samym, co całość roboty. Przy wykonywaniu stójki tym samym splotem co dzianina, kołnierzyk (stójkę) wykonuje się od wewnątrz. Przy znormalizowanym wykroju podkrój szyi dla stójki wynosi ok. 7 cm.
Stójkę oficerską pojedynczą, o brzegach prostych, pionowych wykonuje się ściągaczem. Stójkę oficerską podwójną, o brzegach stykających się, zaokrąglonych, wykonuje się dżersejem. Wysokość jej jest dowolna; może być zapinana na plecach.
Ponieważ technika wykonania stójek zwykłych jest prosta, oto dokładny opis stójki podwójnej :
Na druty nabrać odpowiednią liczbę oczek (według próbki obliczeniowej), zależnąod obwodu szyi i przerabiać dżersejem 3 - 4 cm, a następnie 1 rząd po lewej stronie oczkami prawymi (linia zgięcia). Dalej przerabiać ściegiem gładkim, dżersejowym, na taką samą wysokość, jak na początku (3-4 cm) i zakończyć na całej długości jednym rzędem oczek. Zszyć boki z jednej strony i drugiej strony, odwrócić stójkę na zewnątrz i brzeg przyszyć do wyrobu, na całej długości obwodu szyi.

Kołnierze golfowe
Golf jest to rodzaj kołnierza mający szerokie zastosowanie w dzianinie o charakterze sportowym. Stanowi ładne, bardzo praktyczne wykończenie i chroni szyję przed zimnem.
Najczęściej używane są następujące rodzaje kołnierzy golfowych: golf prosty, golf z zapięciem na boku, golf wrabiany na pięciu drutach, golf robiony osobno, golf wyrabiany bezpośrednio, golf fantazyjny oraz golf z szerokiej ukośnej plisy.

Kołnierz golfowy prosty zapinany w tyle na ekler lub guziczki. Robi się go wzdłuż linii brzegowej dekoltu, po prawej stronie roboty. W tym celu nabiera się odpowiednią liczbę oczek i przerabia je splotem elastycznym w dowolnym układzie oczek (1 o. prawe, 1 o. lewe lub 2 o. prawe, 2 o. lewe). Robotę prowadzi się do odpowiedniej wysokości kołnierza i zakończa elastycznie. Następnie kołnierz składa się na pół do wewnątrz i przyszywa wzdłuż wycięcia dekoltu. Z kolei wszywa się w miejscu zapięcia zamek błyskawiczny lub - po wyrobieniu pętelki - zapina się na guziczki.

Kołnierz golfowy z zapięciem na boku. Robi się go tak jak ten wyżej, z tą różnicą, że zapięcie umieszcza się na linii lewego lub prawego ramienia. Zapięcie należy przedłużyć na ramię, aby wygodniej było wkładać sweter.

Kołnierz golfowy na pięciu drutach pończoszniczych. Wyrabia się go wówczas, gdy podkrój dekoltu jest znacznie większy. Ten rodzaj kołnierza, z natury rzeczy ściślejszy, przy małym wycięciu dekoltu, bez zapięcia stwarzałby trudności przy wkładaniu swetra przez głowę. Dlatego oczka dobrane na pięciu drutach wzdłuż dekoltu przerabia się jednym ze splotów elastycznych ściągaczowych. Tego rodzaju kołnierz wkłada się do wewnątrz lub na zewnątrz.

Kołnierz golfowy robiony osobno. Wykonuje się go splotem elastycznym, patentowym lub przerabia oczkami przekręconymi (1 o. prawe przekręcone, 1 o. lewe przekręcone). Golf wykonany oczkami przekręconymi jest bardziej ścisły. Kołnierz golfowy przyszywa się do swetra niewidocznym ściegiem.

Kołnierz golfowy wyrabiany bezpośrednio w czasie roboty.
Jest on przedłużeniem linii przodów i pleców; nie trzeba więc osobno wyrabiać dekoltu i nabierać oczek. Wyrabiając ten rodzaj golfu, należy na ostatnich oczkach przodu lub tyłu, w pierwszym rzędzie kołnierza dodać po obu stronach 4-6 oczek. Potrzebne są dla uzyskania szerokości golfu w modelu raglanowym . Kołnierz wykonuje się pionowo, aż do uzyskania odpowiedniej wysokości. Po przerobieniu ostatniego rzędu zamyka się go oczkami elastycznymi. Następnie zszywa się boki kołnierza niewidocznym ściegiem, łapiąc pojedyncze nitki oczek z jednej i drugiej strony kołnierza.
Oczka naddane po bokach kołnierza wypadają na linii rękawów. Przyszywa się je równo od spodu do ramion rękawa. Kołnierz wywija się na zewnątrz lub zakłada do wewnątrz.

Kołnierz golfowy fantazyjny - duży. Wykonany jest z ukośnej plisy, którą robi się osobno. Plisa ta musi mieć kształt pochylonego prostokąta o ukośnych bokach. Gotową plisę zszywa się wzdłuż skośnych boków, po lewej stronie, składa ją na pół, odwraca na prawą stronę, łącząc oba jej brzegi, przyszywa do dekoltu. Im plisa wyższa, tym większy będzie kołnierz. Kołnierz ten doskonale daje się modelować i stanowi bardzo twarzowe wykończenie dzianiny.

sposób złożenia plisy

i zszywamy

Dawniej golf był stosowany wyłącznie do grubych sportowych dzianin. Obecnie zaś wykończenie golfowe stosuje się do różnego rodzaju odzieży.

Kołnierze sportowe

Dzianinę o charakterze sportowym wykończa się często kołnierzem. Kołnierze z wełen grubych robi się pojedyncze, z wełen cienkich - podwójne. Splot może być dowolny. Kołnierz musi być niezbyt rozciągliwy, powinien dobrze przylegać do szyi i nie zwijać się. Dlatego kołnierze sportowe robi się najczęściej splotem patentowym, francuskim, ryżem lub splotami fantazyjnymi. Wykonany dżersejem - powinien mieć obramowanie utrwalające brzegi.

Kołnierz sportowy prosty, robiony osobno.

Na druty nabrać tyle oczek, ile wypada z rozliczenia. Przerabiać je na wysokość kołnierza wybranym splotem, kończąc każdy kolejny rząd roboty oczkiem ścisłym brzegowym (oczko brzegowe supełkowe). Po osiągnięciu odpowiedniej wysokości zakończyć wszystkie oczka na drucie. Następnie zrobić dowolne obramowanie kołnierza - szydełkiem lub na drutach. Gotowy kołnierz przyszyć ściegiem na "okrętkę" lub bieliźnianym podwójnym. W celu prawidłowego (równego) przyszycia kołnierza, należy uprzednio przypiąć go szpilkami z jednej i drugiej strony zapięcia, następnie oznaczyć szpilkami środki pleców i w tym miejscu przypiąć środek kołnierza.

Kołnierz sportowy z ostrymi końcami wydłużonymi.

Wykonuje się go dodając po obu stronach kołnierza, w co drugim rzędzie, na końcu roboty po 1 o. Jeżeli kołnierz robi się nie przyszywany, lecz dorabiany (oczka nabiera się na drut wzdłuż linii dekoltu), należy pierwsze 2 lub 3 rzędy przerobić ściągaczem 1/1 (1 o. prawe, 1 o. lewe), a dopiero później splotem stosowanym w kołnierzu. Dzięki temu będzie dobrze leżał i układał się na szyi.

Kołnierz angielski - podwójny.

(zachodzący wysoko na szyję). Kołnierz ten jest używany przy garsonkach i sukienkach. Przy wzięciu miary obwodu szyi nabrać odpowiednią liczbę oczek (z cienkiej wełny robi się podwójnie, aby zapobiec zwijaniu). Wyrabiając kołnierz należy ujmować po brzegach, w co drugim rzędzie, po 1 o. Przerabiać w ten sposób do odpowiedniej wysokości, następnie po prawej stronie kołnierza przerobić 1 rząd oczek lewych, które będą stanowiły linię załamania. Do wykonania drugiej spodniej części kołnierza dodaje się, w co drugim rzędzie oczka na brzegach roboty do wysokości pierwszej wierzchniej części kołnierza. Po zakończeniu oczek ostatniego rzędu składa się kołnierz na połowę, zszywa się boki po lewej stronie, odwraca go na prawą stronę i lekko przeprasowuje. Drugą stronę kołnierza przyszywa się do całości ściegiem krytym.

Kołnierz marynarski.

Po wykonaniu plisy o szerokości 4 cm na wysokość 38 cm dodaje się z lewego brzegu roboty w co 2 rzędzie 1 o. Po osiągnięciu szerokości 14 cm robotę zostawia się w oczekiwaniu. Przerabiając tak samo drugą stronę plisy wyrabia się dziurki. Po osiągnięciu 38 cm wysokości zaczyna się dodawanie z prawego brzegu w co 2 rzędzie 1 o., aż do osiągnięcia 14 cm szerokości roboty. Dalej w kolejnym drugim rzędzie dodaje się tyle oczek, ile potrzeba do uzyskania 22 cm szerokości. Teraz robotę pozostawioną w oczekiwaniu dołącza się i przerabia w górę całą szerokość kołnierza na 14 cm wysokości. (na rysunku linia przerywana oznacza złożenie kołnierza). Zamyka się wszystkie oczka jednorazowo w jednym rzędzie. Szerokość kołnierza powinna wynosić 50 cm.

Kołnierze okrągłe

Przy wyrabianiu kołnierza o kształcie okrągłym należy od strony zewnętrznej przerabiać oczka normalnie, zaś od strony wewnętrznej dekoltu jak najściślej. Dzięki temu uzyskuje się ładne zaokrąglenie kołnierza.

Kołnierz bébé.

Jest często używany do sukien, bluzek dziecięcych i młodzieżowych. Wykonuje się go osobno lub bezpośrednio przez nabranie oczek na brzegu dekoltu, splotem dowolnym. Obramowania kołnierza robi się splotem francuskim, dżersejem lub ściągaczem.

Aby wyrobić zaokrąglenie, tak charakterystyczne dla kołnierza bébé, należy umiejętnie dodawać, a później ujmować oczka na rogach kołnierza. Wykończając kołnierz bébé plisą, trzeba zaznaczyć po jednej i drugiej stronie oczka narożne. Następnie w co drugim rzędzie roboty (po prawej stronie) dodawać po 1 o. z lewej i prawej strony oczka narożnego. Oczka te dodaje się w taki sam sposób na drugim końcu kołnierza. Plisę wykonać na wysokość 1,5 lub 2 cm, następnie zrobić 1 rząd oczek lewych po prawej stronie, jako linię załamania, a dalej - spód plisy na taką samą wysokość.

W miejscach, w których uprzednio dodawane były oczka, teraz gubi się je. Z jednej i drugiej strony oczka narożnego przerabia się po 2 o. razem. Gubi się tyle samo oczek, ile uprzednio dodano, gdyż liczba oczek na końcu roboty musi być zgodna z ich liczbą początkową. Następnie zamyka się wszystkie oczka plisy. Brzegi plisy łączy się ściegiem krytym z kołnierzem, ściągając przy tym nitką miejsca zaokrąglone, aby nadać kołnierzowi lepszą formę. Dodawanie i ujmowanie oczek należy wykonywać zawsze po prawej stronie roboty. Następnie kołnierz prasuje się lekko przez zaparzaczkę i nadaje mu ostateczny kształt.
Ten sposób wykonania jest przydatny przy małych kołnierzykach, gdzie zasadniczą rolę w otrzymaniu charakterystycznego zaokrąglenia spełnia prawidłowo wykonana plisa lub inne obramowanie.

Duży kołnierz okrągły fantazyjny.

Jest on spotykany nieco rzadziej. Oczka nabiera się na druty wzdłuż linii brzegowej dekoltu, od wewnątrz i przerabia kilka rzędów ściągaczem.

Dla uzyskania odpowiedniego zaokrąglenia, na przestrzeni między dwoma narysowanymi na wykroju liniami, po osiągnięciu wysokości ok. 3,5 cm, dodaje się 4 razy po 1 oczku w siedmiu lub dziewięciu równomiernie oddalonych od siebie rzędach. Liczba dodawanych oczek zależy od grubości wełny i wielkości kołnierza. Aby powiększyć wykrój kołnierza, należy pomiędzy liniami kropkowanymi dodawać 4 razy po 1 o. więcej.

Kołnierze szalowe

Kołnierz szalowy utworzony z plisy przodu

Po nabraniu odpowiedniej liczby oczek na wybraną szerokość plisy przerabia się ściegiem francuskim w górę do 30 cm wysokości. Po prawej stronie roboty robi się po dwie dziurki; pierwsze w odstępnie 4 cm od brzegu roboty, następnie w odstępach 7 lub 9 cm. Poszerzenie zaczyna się wyrabiać z prawego brzegu prawej plisy. Kołnierz tworzy się przez dodawanie w każdym rzędzie 14 x po 1 o., 3 x po 2 o., 2 x po 3 o. Po uzyskaniu 30 cm wysokości kołnierza przy tym samym brzegu należy zgubić 2 x po 3 o., 3 x po 2 o. i 14 x po 1 o. Na drucie pozostaje ta sama liczba oczek, która była nabrana. Dalej przerabia się 30 cm i zamyka jednorazowo w jednym rzędzie.

Kołnierz szalowy doszywany

Długość i szerokość kołnierza powinna być dopasowana do charakteru swetra. Na rysunku pokazano formę kołnierza, podstawa - zaznaczona linią przerywaną - stanowi długość obwodu kołnierza. Nabiera się na drut tyle oczek, ile potrzeba na długość kołnierza. Po przerobieniu dwóch rzędów zamyka się, w co drugim rzędzie z obu stron po 1 o., dalej w co drugim rzędzie po 2o. Gdy długość rzędu roboty wynosi 22 cm, zamyka się wszystkie oczka w jednym rzędzie.

Wykończenie typu Chanel

Wykończenie takie jest zawsze modne i eleganckie. Stosuje się je przy garsonkach, sukniach, blezerach lub ciepłych wdziankach.
Wykończenie typu Chanel cechuje niezwykła prostota. Jest to szersza wypustka przebiegająca ładnym łukiem od nasady kołnierza, przez całą długość przodów. Robi się ją węższą lub szerszą (1 cm lub więcej) z włóczki innego koloru lub z materiału albo tasiemki. Klasycznym zestawem kolorów jest kolor granatowy dzianiny z białą wypustką i odwrotnie lub też z wypustką brązową. Wypustki takie robi się z ukosa , gdyż wówczas dobrze się układają i doskonale trzymają brzegi dzianiny. Ukośną, podwójną wypustkę robi się na drutach, narzucając około 10 oczek, przerabia się dżersejem. W ten sposób tworzy się linię ukośną plisy, a długości potrzebnej do wykończenia brzegów dzianiny, tj. długości przodów i szerokości dołów (ok. 220 cm).
Na rękawy robi się dwie osobne wypustki, długości obwodu dołu rękawa oraz wypustkę na kieszenie (długość dowolna, zależna od szerokości kieszeni). Wypustkę przyszywa się ręcznie lub maszynowo, przyfastrygowując ją uprzednio do wyrobu po prawej stronie, następnie odwraca i przyszywa do spodu. Na koniec należy ją lekko rozprasować, nadając odpowiedni kształt.

Zapięcia

Dla wykonania zapięcia na plecach, po wymierzeniu na wykroju długości pleców odlicza się od góry w centymetrach długość zapięcia. Na wysokości przewidzianego zapięcia dzieli się robotę na połowę i każdą połowę wykonuje osobno lub - przy użyciu dwóch kłębków wełny - obie połowy jednocześnie. Linię zapięcia prowadzi się pionowo przez cały czas, zamykając ją oczkami brzegowymi ścisłymi. W ten sposób utrwala się brzegi zapięcia.
Wykonując jednocześnie na odpowiedniej wysokości linię ramion, prowadzi się nadal linię zapięcia, aż do zakończenia dekoltu. Przy stosowaniu na plecach małego zapięcia linia dekoltu z tyłu będzie równa, bez podcięć i zaokrągleń. Dlatego też oczka pozostałe na drucie po wykonaniu ramion zamyka się jednym rzędem.
Aby brzeg zapięcia był ładny i równy, utrwala się go dwoma rzędami półsłupków wykonanych szydełkiem lub przez podwinięcie brzegów zapięcia do wewnątrz. Podwinięte brzegi zapięcia należy przyszyć po lewej stronie niewidocznym ściegiem.
Przy bardzo małym zapięciu, długości kilku centymetrów, po prawej stronie dekoltu robi się z wełny małą pętelkę, a po drugiej stronie przyszywa guziczek dobrany wielkością i kolorem do wyrobu lub wszywa ekler.

Przy zapięciu dekoltu na więcej guzików - zależnie od długości zapiecia - robi się odpowiednią liczbę pętelek po prawej stronie zapięcia.

Najczęściej przy zapięciach na guziki stosuje się plisy podwójne, zachodzące na siebie. Na dowolnie wybranej wysokości przodu należy podzielić robotę na dwie części, przeznaczając 6-10 o. środkowych na plisę zapięcia. Prawą stronę roboty zostawia się w oczekiwaniu na zapasowym drucie.

Lewą stronę przerabia się dalej w górę dżersejem z tą różnicą, że oczka środkowe przerabia się splotem francuskim. W ten sposób na oczkach środkowych tworzy się plisa. Robotę prowadzić dalej do miejsca podcięcia dekoltu i jednym rzędem zamknąć oczka na szerokości całej plisy (6-10 o.). Dalej prowadzić robotę dżersejem do wysokości ramienia, jednocześnie wyrabiając podkrój dekoltu. Po przerobieniu lewej połowy przodu zaczyna się wyrabiać prawą stronę przodu i plisy. Z oczek plisy lewej (6-10 o.) nabrać na drut od strony prawej 6-10 o. i przerobić wszystkie oczka pozostawione w oczekiwaniu na zapasowym drucie przerabiając lewą stroną tak samo jak prawą, z tą tylko różnicą, że w plisie strony prawej wyrabia się dziurki, które powinny być rozmieszczone w równych odstępach. Przy wyrabianiu zapięcia na guziki należy uważać, żeby plisy były równe.

Guziki

Guziki stanowią w dzianinie nie tylko element użytkowy, ale także dekoracyjny. Przy odzieży dla niemowląt i małych dzieci stosuje się guziczki miękkie, elastyczne, przystosowane do częstego prania.

Guzik mały do odzieży dziecięcej. Nitkę, z której tworzy się dzianinę, należy nawinąć kilkakrotnie na kołeczek mniej więcej grubości ołówka. Po zsunięciu z kołka nawiniętej nici należy obdziergać ją wokoło igłą dziewiarską. Nitkę przeciągnąć kilkakrotnie w poprzek otrzymanego krążka i przekłuć w środku.

Guzik dziergany. Po obdzierganiu obwodu kółka szydełkiem lub igłą przeciągnąć kilkakrotnie nitkę po przekątnej, tj. w poprzek koła, przekłuwając środek na krzyż i zostawić koniec nitki idącej od środka guzika, w celu przyszycia go do wyrobu.

Guzik dziewiarski na drewnianej foremce. Wykonuje się go półsłupkami, dziergając kółko równe powierzchni foremki, zmniejszając przy robieniu spodu jego powierzchnię; w ostatnim rzędzie ściąga się brzeg guzika igłą, zostawiając nitkę do przyszycia.

Plisa w dzianinie. Przy zapięciu na guziki, w celu wzmocnienia dzianiny i jej brzegów, tworzy się różnego rodzaju plisy. Na plisach brzegowych przymocowuje się guziki lub wyrabia w nich dziurki.
Tworząc plisę jednocześnie z wyrobem, robi się ją splotem, np.: ściągaczowym, francuskim lub ryżowym. Na plisę należy pozostawić 5-10 o. brzegowych i przerabiać je wzdłuż linii zapięcia.
Po wykonaniu lewej plisy w wyrobach damskich zaznacza się szpilkami lub nitką miejsca na guziki, a następnie w prawej stronie przodu, w miejscach oznaczonych na guziki, wyrabia się dziurki . Przy wyrobach męskich kolejność wyrabiania plis jest odwrotna, ze względu na kierunek stosowanych zapięć.
Plisy doszywane robi się osobno, podwójne - splotem dżersejowym. W tym celu należy nabrać odpowiednią liczbę oczek, wypadającą z rozliczenia, i przerabiać dżersejem na dowolną wysokość (3-4 cm). Następnie po prawej stronie plisy przerabia się 1 rząd oczek lewych, jako linię załamania. Spodnią część plisy robi się dżersejem. Gotową plisę przyszywa się do zrobionego przodu.

Plisa wykończeniowa dorabiana. Nabrać na druty oczka wzdłuż linii zapięcia na całej długości przodu, następnie wykonywać jak plisę doszywaną. Przy wyrabianiu dziurek w plisie należy uważać, aby pokrywały się one oraz wypadły w równych odstępach po wierzchniej i spodniej stronie plisy.
Brzegi dzianiny można wykończyć plisą wykonaną splotem francuskim.

Dziurki

W wyrobach dziewiarskich dziurkę wyrabia się podczas wykonywania roboty. Jest to czynność prosta, wymagająca jedynie umiejętności zamykania i naddawania oczek. Odległość dziurek od brzegu zapięcia powinna wynosić co najmniej 2 cm. Jeśli dziurki robione są blisko, należy brzeg zapięcia wzmocnić.

Dziurka pozioma. (w dwóch rzędach) W oznaczonym miejscu, tj. 2-3 cm od brzegu, przerabiając prawą stronę roboty, zamknąć prosto 3-4 o. (zależnie od wielkości guzika) i dalej przerabiać rząd do końca.

W następnym rzędzie, idąc po lewej stronie roboty dobrać 3-4 o. (tyle samo ile się zamknęło!) nad oczkami zamkniętymi w poprzednim rzędzie.

W następnym rzędzie, idąc po prawej stronie roboty, przerobić rząd do końca, a narzucone oczka - zgodnie ze splotem.
W zależności od grubości włóczki i drutów, oraz użytego splotu, początek dziurki może wyglądać nieestetycznie. Patrz niżej.

Dziurka pozioma. (w jednym rzędzie) oczka na szerokość dziurki zamknąć oczka szydełkiem.

Nitka od kłębka pozostała po prawej stronie dziurki, dzięki czemu na górną krawędź możemy nabrać oczka w tym samym rzędzie.

Dziurka wychodzi bardziej ścisła.

Estetyka dziurki poziomej. Aby początek dziurki wyglądał estetycznie ostatnie oczko przed dziurką i pierwsze oczko dziurki zamienić miejscami, krzyżując je.

Krzyżowanie na lewo

Po czym przerabiamy nowe ostatnie oczko przed dziurką i robimy dziurkę np.:
w dwóch rzędach

lub w jednym rzędzie

Krzyżowanie na prawo

w dwóch rzędach

lub w jednym rzędzie

Dziurka pionowa.

W miejscu oznaczonym na dziurkę rozdzielić robotę na dwie części i po prawej stronie dziurki przerobić tyle rzędów, ile potrzeba na jej wysokość, po czym oczka zawiesić na agrafce, pozostawiając je w oczekiwaniu. Następnie po lewej stronie dziurki wykonać tyle samo rzędów i połączyć obie części kolejnym rzędem oczek przez całą szerokość wykonanego przodu. Robotę prowadzić nadal aż do miejsca następnej dziurki, którą wykonuje się w taki sam sposób.

Dziurkę pionową można wykonać przerabiając jednocześnie oba jej brzegi z dwóch kłębków wełny. W tym celu przerabia się kilka oczek od brzegu roboty, zaczynając zawsze od prawego rzędu splotem obranym na wykończenie. Po przerobieniu oczek do miejsca wykonania dziurki pozostawia się nitkę pierwszego kłębka wolną, a następnie zaczyna się wyrabiać (nitką z drugiego kłębka) drugą stronę dziurki. Przerabia się dalej cały rząd roboty, odwraca roboty i idąc po lewej stronie przerabia oczka do miejsca dziurki. Nitkę z drugiego kłębka pozostawia się wolną, a nitką z pierwszego kłębka robi resztę oczek do końca rzędu. W ten sposób przerabia się kolejne rzędy, prowadząc robotę jednocześnie z obu stron, aż do otrzymania odpowiedniej wysokości dziurki, a wtedy odkłada się drugi kłębek wełny i dalszy ciąg roboty wykonuje nicią z pierwszego kłębka.

Jak uniknąć ucinania nitki? (film)

Dziurka pozioma przecinana.

Może ona być wykonana tylko w splotach gładkich, np. w dżerseju lub francuskim. Po uprasowaniu gotowego przodu zaznaczyć miejsce dziurki z uwzględnieniem jej szerokości, przeciąć nitkę pośrodku oznaczonego miejsca i ostrożnie - igłą dziewiarską - wyciągnąć nitki, tzn. wywlec je z jednej i drugiej strony dwóch lub trzech oczek. Sprute oczka zabezpieczyć (rysunek obok) przez zawieszenie ich na agrafce lub na nitce. Aby dziurkę "obrobić", należy przewlec przez nią nić za pomocą igły dziewiarskiej (najpierw oczka górne, następnie - dolne). Zabezpieczone w ten sposób dziurki obdziergać - oczko po oczku - igłą, w celu ich wzmocnienia i wykończenia.
Dziurki w dzianinie lżejszej obrabia się na okrętkę, zaś w wyrobach z grubej wełny - systemem krawieckim, grzebieniowym. Dla całkowitego wykończenia dziurki drugi koniec nitki przewleka się na lewą stronę - igłą lub szydełkiem - i zakończa.

Dziurki mogą też powstać przez naciągnięcie oczek w dzianinie, zwłaszcza z bardzo grubej wełny (samodziałowej lub skręconej z kilku nitek). W miejscach przeznaczonych na dziurki należy lekko rozciągnąć dzianinę na 3-4 o., zależnie od wielkości guzika, i lekko obrzucić brzeg dziurki włóczką w tym samym kolorze. Ten sposób jest łatwy i szybki. Nie należy jednak zbytnio rozciągać oczek, gdyż brzeg zapięcia uległby zniekształceniu.
Rozmieszczenie dziurek w dzianinie jest dowolne i zależy od obranego modelu. W wyrobach z wełen cienkich małych dziurek powinno być więcej. W wyrobach z wełny grubej stosuje się dziurki większe (o większej długości), lecz rzadziej rozmieszczone.
Przy wyrobach wykończonych plisą ściągaczową pierwszą dziurkę od dołu robi się na wysokości 2,5 - 3 cm od dołu i ok. 2 cm od brzegu linii zapięcia. Następnie należy zaznaczyć na górze w plisie miejsce na ostatnią dziurkę. Odległość od górnej dziurki do dolnej podzielić na równe odcinki, zależnie od liczby guzików tak, aby dziurki wypadły w równych odstępach.

Ekler. Przyszywa się go do dzianiny ręcznie lub na maszynie. Przedtem należy go przyfastrygować, tak by dzianina całkowicie przykrywała brzegi taśmy. Dla łatwiejszego wykończenia całości należy po lewej stronie podszyć brzeg łączenia taśmy z dzianiną - jedwabną wąską tasiemką.

Pętelki. Pętelki wykonuje się na gotowych elementach dzianiny

igłą dziewiarską,

szydełkiem - łańcuszkiem

lub półsłupkami.

Wiązania. W konfekcji dziecięcej i niemowlęcej najlepszym rozwiązaniem jest zapięcie wiązane. Wiązania robi się z tej samej wełny lub nici, z której wykonana jest dzianina.
Wiązania można zrobić sznurkiem dzierganym, który montuje się do dekoltu techniką i cord bind off.
Można też zrobić sznurek skręcany lub szydełkiem.